Eu, María Isabel Freire Corzo, letrada da Administración de xustiza e da Sala do Social do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, fago saber que no recurso de suplicación 4711/19 SGP seguido por instancia de Roberto Rial Guisande e Granitos Gondomar, S.L. contra Reale Seguros Generales, S.A., Granitos y Canteras Miñor SA, Prefabricados Luis Barros, S.L., Mapfre España, S.A., AXA Seguros Generalrs, S.A., Arquiedra, S.A., Granitos Mopelo, S.L. e Artesanía Sestelo, S.L. sobre outros dereitos Seguridade Social, con data do27 de outubro do presente ano, se ditou o seguinte auto:

«A sala resolve: complementar a sentenza ditada por esta sala de data trece de xullo do ano dous mil vinte (Rec. núm. 4711/2019), no sentido de engadir o seguinte fundamento xurídico:

“Quinto. A parte demandante, con abeiro, no art. 193.c) da LXS denuncia infracción do art. 3 e concordantes da Lei 50/1980, do 8 de outubro, de contrato de seguro, estimando, en esencia, que non cabe acoller a excepción de falta de lexitimación pasiva das aseguradoras.

O motivo non prospera. En primeiro lugar, pola defectuosa técnica procesual coa que foi redactado, o que fai parcialmente inviable o seu acollemento dada a súa defectuosa formulación (o art. 196.2 da LXS dispón que no escrito do recurso se expresasen con suficiente claridade o motivo ou motivos en que se ampare, citando as normas do ordenamento que se consideren infrinxidas e, en todo caso, se razoase a pertinencia e fundamentación dos motivos), pola seguinte razón: a parte recorrente efectúa a súa denuncia citando de maneira xenérica un complexo, homoxéneo e descoñecido bloque normativo, isto é, art. 3 e concordantes da Lei 50/1980, tal e como sucedeu no caso que ocupou unha Sentenza do Tribunal Supremo do 24 de febreiro de 2005 (rec. núm. 46/2004), na que a parte recorrente alegaba, entre outras cousas, que “o resolto pola sentenza de instancia vulnera o artigo 3 do Código civil, do que por certo non se cita o concreto punto, co que non pode saberse se a denuncia de infracción se refire á interpretación das normas ou á ponderación da equidade, ou a ambas as cousas á vez”, o que veu supoñer que “esta omisión lle impide ao tribuna,l dada a excepcional natureza, do recurso actuar sobre a suposición de cal pode ser o parágrafo conculcado, substituíndo deste xeito a actividade procesual da parte recorrente”.

En efecto, a formulación do recurso obríganos a lembrar (entre outras, sentenza desta sala do 26 de marzo de 2004 (Rec. núm. 3166/2001) que o recurso de suplicación non ten a natureza da apelación nin dunha segunda instancia, senón que resulta ser de natureza extraordinaria, case casacional. E iso tradúcese, entre outras consecuencias, en que legalmente se impoña (art. 196 Lxs) a necesidade de denunciar e razoar adecuadamente a infracción dunha específica disposición legal, por canto que a parte dispositiva da sentenza que se recorre —exclusivo obxecto final do recurso de suplicación— unicamente é rectificable en virtude dunha apreciada infracción normativa que previamente se sinalou e argumentou, sendo constante a doutrina xurisprudencial que afirma que a falta dunha correcta denuncia de vulneración de disposicións legais ou xurisprudencia, determinan que o recurso deveña estéril e deba ser desestimado.

É máis, mesmo temos sinalado na interpretación daquel precepto que non basta que o recurso cite a disposición legal conculcada se contén diversos artigos, senón que é preciso que se sinale o específico precepto que se entende conculcado, e se o precepto contén varios puntos, resulta igualmente indispensable sinalar expresamente cal deles se reputa infrinxido; doutrina que obedece á razoable consideración de que a sala non pode indagar de oficio cal sexa a norma substantiva vulnerada, porque con iso descoñeceríanse os principios de igualdade de partes, rogación e imparcialidade que deben de presidir as actuacións de tribunais de xustiza, e porque a tutela xudicial efectiva (art. 24.1 CE) non ampara a inacción da parte nin pode conducir a que a actividade procesual que a aquela corresponde sexa suplida polo órgano xudicial, abocado á neutralidade e a velar polo equilibrio procesual e tutela xudicial nos termos esixidos polo art. 75.1 Lxs, admitíndose tan só a iniciativa da sala, cando a cita de preceptos sexa un claro erro material ou cando o defecto de cita específica non represente obstáculo algún para sobreentender —por obvio— o precepto que se considera conculcado, e cuxa falta de referencia obedece a unha simple omisión, sen que o formalismo esixible poida chegar ao extremo de obstaculizar o éxito do recurso. E aplicada tal doutrina ao caso de autos, é claro que debemos rexeitar a alegada vulneración dos artigos concordantes da Lei 50/1980.

E é que, en efecto, a parte recorrente limítase a denunciar a infracción de tales preceptos, sen máis concrecións, isto é, con cita xenérica dunha norma, e dun número indeterminado de preceptos desta, quedando deste xeito a sala impedida de entrar na análise das hipotéticas infraccións normativas ou xurisprudenciais da sentenza de instancia, pois iso equivalería a lle atribuír a esta a construción ex officio do recurso, cando tal actividade corresponde á parte. É máis, neste caso atopámonos, como xa se indicou, coa cita dunha norma da que non se especifica a cales dos seus artigos, ademais do seu artigo 3, se refire o motivo, polo que a súa cita xenérica impediría entrar a examinar un motivo así articulado, sen que as esixencias do art. 196.2 da LXS se satisfagan (sequera minimamente) con tal remisión, sendo preciso que se cite que apartado concreto e parágrafo específico resultou infrinxido, xa que, en caso contrario, o que se está pretendendo é que sexa a sala quen, pola súa propia decisión, determine o precepto concreto a que se refire o motivo e as razóns da súa infracción, é dicir, quen proceda á construción do recurso, con quebra así dos principios de igualdade e proscrición de indefensión.

En segundo lugar, e polo que se refire á denuncia do art. 3 da Lei 50/1980, este precepto citado como infrinxido resulta inadecuado para os efectos pretendidos no recurso, xa que a xulgadora de instancia resolve a cuestión afirmando que debe estimarse a excepción de falta de lexitimación pasiva oposta. É dicir, que a cuestión resolta resulta ser procesual, ao estimar a sentenza de instancia a excepción procesual de falta de lexitimación. O art. 3 denunciado, con todo, ademais de resultar dereito material, non se refire a tal excepción, regulando temas como a documentación e subscrición das condicións xerais das pólizas, a súa relación coas particulares, o propósito de beneficiar ao asegurado coa interpretación destas, a nulidade das cláusulas lesivas e a cuestión relativa ás cláusulas limitativas de dereitos do asegurado. Neste sentido, o recurso de suplicación é un recurso extraordinario que, se amparado na letra c) do art. 193 da LXS, debe estar fundado en infracción de norma substantiva ou xurisprudencia, o que esixe non só determinar de forma clara o precepto que se estima infrinxido, senón que é preciso tamén establecer, coa necesaria claridade no desenvolvemento do correspondente motivo, os fundamentos que mostren a existencia da infracción que se denuncia (art. 196.2 da LXS); así, no marco dun recurso deste carácter a sala está vinculada polos motivos legais do recurso, de forma que, a diferenza do que ocorre na instancia onde rexe o principio iura novit curia, non é posible estimar o recurso por infraccións distintas das invocadas naquel. No presente caso isto significa que a Sala só pode examinar e decidir o recurso en atención aos preceptos que denuncia a parte recorrente e de acordo cos fundamentos que, para poñer de manifesto esa denuncia, expóñense no escrito de interposición.

Nesta ocasión a cuestión de fondo que expón este motivo de recurso refírese á excepción procesual estimada pola xuzlgadora de instancia, pero articúlase con abeiro no art. 3 da Lei 50/1980, o que obriga este tribunal para limitar o seu coñecemento ao exame das infraccións denunciadas polo recurso e a non exporse outras. Con todo, a sentenza acolle as excepcións procesuais expostas polas aseguradoras, e para resolver o preito habería que interpretar e aplicar os preceptos adxectivos que correspondan relativos á excepción procesual de falta de lexitimación pasiva, pero non os relativos ás condicións xerais e particulares das pólizas de seguro, sen que ademais ningunha das sentenzas do Tribunal Supremo que cita (todas da Sala do Civil) resulte igualmente adecuada. Por tales razóns, esta sala non pode entrar a coñecer da suposta infracción da norma invocada, porque llo impide o carácter extraordinario deste recurso, limitado á análise das infraccións que aleguen as partes, sen que este tribunal poida expor de oficio outras cuestións porque, ao construír de oficio o recurso, violaría o principio de igualdade de partes. No recurso de suplicación esíxese non só determinar de forma clara o precepto que se estima infrinxido, senón que é preciso tamén establecer, coa necesaria claridade no desenvolvemento do correspondente motivo, os fundamentos que mostren a existencia da infracción que se denuncia, o que non sucede neste caso”.

Notifíquese ás partes advertíndolles que contra esta resolución non cabe recurso ningún. Non obstante o devandito no parágrafo anterior, en tanto debe entenderse que este auto se integra na resolución á que aclara, corrixe, emenda ou complementa, o prazo para interpoñer o recurso que coubese contra a devandita resolución renóvase a partir do momento no que as partes sexan notificadas deste auto. Se algunha das partes interesadas nestas actuacións xa presentase, preparase ou anunciase o pertinente recurso contra a resolución aclarada, corrixida, emendada ou complementada, a súa actuación repútase válida para todos os efectos, sen prexuízo de que, á vista deste auto, poida completala no prazo que con el se abre.

Así, por leste o noso auto, pronunciámolo, mandámolo e asinaámolo».

Con posterioridade, ditouse a seguinte resolución:

«Dilixencia de ordenación da letrada da Administración de xustiza Sra. Freire Corzo.

A Coruña, 21 de decembro de 2020.

O anterior escrito subscrito polo letrado Xullo J. Núñez López en nome e representación de Roberto Rial Guisande, únese ao recurso da súa razón.

Tense por interposto o recurso de casación para unificación de doutrina. Fórmese peza separada que se encabezará con testemuño da sentenza ditada por esta sala, á que finalmente se unirán as ditadas pola sala nos RRSU 1568 e 3825/17.

Procédese ao emprazamento das demais partes para que se acudan por escrito de letrado, ante a Sala do Social do Tribunal Supremo dentro do prazo de dez días, librándose o oportuno edicto ao DOG.

Verificado, remítanse as actuacións ao devandito tribunal.

A parte recorrente enténdese acudida de dereito coa remisión das actuacións.

Comuníquese ao Xulgado do Social número 4 de Vigo que a resolución desta sala foi recorrida en casación para unificación de doutrina.

Notifíquese ás partes facéndolles saber que contra a presente resolución non cabe recurso ningún.

Acórdoo e asino. Dou fe».

E para que sirva de notificación en legal forma a Arquiedra, S.A. en ignorado paradoiro, expido o presente edicto para a súa inserción no Diario Oficial de Galicia.

Advírtese ao destinatario que as seguintes comunicacións se farán fixando copia da resolución ou da cédula no taboleiro de anuncios da oficina xudicial, salvo o suposto da comunicación das resolucións que deban revestir forma de auto ou sentenza, ou cando se trate de emprazamento.

A Coruña, 21 de decembro de 2020

A letrada da Administración de xustiza