A incorporación de España á Unión Europea esixiu a transposición da Directiva do Consello 91/492/CEE, do 15 de xullo, polo que se fixan as normas sanitarias aplicables á producción e posta no mercado de moluscos bivalvos vivos. Esta adaptación fíxose separando claramente o aspecto sanitario de comercialización e o de producción e recolección na xestión dos recursos mariños, a través do Real decreto 308/1993, do 26 de febreiro, polo que se aproba a regulamentación técnico-sanitaria que fixa as normas aplicables á comercialización de moluscos bivalvos vivos e o Real decreto 345/1993, do 5 de marzo, polo que se establecen as normas de calidade das augas e da producción de moluscos e outros invertebrados mariños vivos.
Na Comunidade Autónoma a vixilancia e control das biotoxinas en moluscos bivalvos regúlase no Decreto 328/1986, do 30 de outubro, modificado parcialmente polo Decreto 390/1992, xa que corresponde á Xunta de Galicia o control sanitario da producción, transporte, manipulación e venda de alimentos, bebidas e productos relacionados directa ou indirectamente coa alimentación humana, de acordo co Real Decreto de transferencias 1634/1980, do 31 de xullo.
Sen embargo, para mellor funcionamento da rede de mostraxe, mellor información ó sector e maior operatividade, resulta conveniente regular de novo esta materia co obxecto de que o seguimento e control de fitoplancto tóxico e biotoxinas se leve a cabo no Centro de Control de Calidade do Medio Mariño dependente da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, con independencia de que a Consellería de Sanidade e Servicios Sociais siga a desenvolve-las tarefas de control en tódalas fases de comercialización e transformación, medios de transporte e mercados de venda.
Na súa virtude, por iniciativa da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais e da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, por proposta do conselleiro da Presidencia e Administración Pública e logo de deliberación do Consello da Xunta de Galicia na súa reunión do día trinta e un de marzo de mil novecentos noventa e cinco,
DISPOÑO:
Artigo 1º
A cantidade de biotoxinas mariñas autorizadas en moluscos bivalvos vivos, equinodermos, tunicados
e gasterópodos mariños, con destino ó consumo humano directo ou para a súa posterior transformación, será:
-Para a «toxina paralizante dos moluscos» (P.S.P.), nas partes comestibles dos moluscos -o corpo enteiro ou toda a parte consumible separada-, non deberá sobrepasa-los 80 microgramos por cen gramos, determinada segundo a técnica descrita no anexo I.
-Para a «toxina diarreica dos moluscos» (D.S.P.), nas partes comestibles dos moluscos -o corpo enteiro ou toda a parte consumible separada- non debe dar reacción positiva, determinada segundo a técnica descrita no anexo II.
Artigo 2º
A detección de biotoxinas mariñas e o seguimento da súa evolución implicará:
1. Un control das condicións oceanográficas e fitoplacto en augas da competencia da Comunidade Autónoma de Galicia. Para estes efectos, investigarase a presencia e concentración de organismos potencialmente tóxicos, así como aqueles parámetros que illados ou conxuntamente poidan ter influencia sobre a presencia de biotoxinas en moluscos.
2. Un control, nas zonas de producción, dos organismos mariños suxeitos a explotación comercial e susceptibles de acumular biotoxinas mariñas. Utilizarase como principal bioindicador o mexillón (Mytilus galloprovincialis).
3. Control en tódalas fases de comercialización e transformación, medios de transporte e mercados de venda.
Artigo 3º
1. A vixilancia e control sobre as biotoxinas presentes nos organismos ós que se fai referencia no artigo 1º nas zonas de producción será competencia da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, quen a exercerá a través da Dirección Xeral de Marisqueo e Acuicultura.
2. Para efectos hixiénico-sanitarios, corresponderá á Consellería de Sanidade e Servicios Sociais, a través da Dirección Xeral de Saúde Pública do Servicio Galego de Saúde, realiza-la vixilancia e control destes productos no transporte e en tódalas fases de comercialización, transformación e mercados de venda, sen prexuízo das competencias que poidan corresponder ós concellos no control sanitario da venda de moluscos dentro do seu termo municipal, de acordo co disposto na Lei 7/1985, do 2 de abril, reguladora das bases de réxime local, e na Lei 14/1986, do 25 de abril, xeral de sanidade, así como aquelas que ten atribuídas a Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura segundo o disposto na Lei 6/1993, do 11 de maio, de pesca en Galicia.
Artigo 4º
1. Cando as condicións nas augas das rías ou nas súas proximidades mostren concentracións de dinoflaxelados portadores de toxinas que poidan supoñer un grave risco de contaminación para os moluscos bivalvos, procederase por parte da Consellería de
Pesca, Marisqueo e Acuicultura á prohibición cautelar de extracción dos citados moluscos en tanto persistan as condicións de perigo potencial que deron lugar á prohibición.
2. Ante a presencia de biotoxinas en moluscos bivalvos en concentracións superiores ás permitidas no artigo 1º, a Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, prohibirá a súa extracción nas rías, zonas, distritos marítimos ou polígonos afectados. Así mesmo poderase estende-la prohibición ás súas proximidades, co obxecto de establecer marxes de seguridade adecuadas.
Artigo 5º
1. Será competencia da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura a toma de mostras destes productos nas áreas de producción e cultivo, a súa delimitación, e o establecemento nelas dun plan de mostraxe en función das previsións, e a evolución dos episodios tóxicos.
2. Será competencia da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais a toma de mostras destes productos seguindo o plan que se estableza en función da evolución dos episodios tóxicos, nas fases de transformación, comercialización e venda.
Artigo 6º
1. O control analítico para detección e valoración de biotoxinas mariñas será responsabilidade da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, tanto na fase de producción, como nas de transformación, comercialización, medios de transporte e venda, e levarase a cabo no Centro de Control da Calidade do Medio Mariño.
2. As mostras obtidas nas fases de transformación, comercialización, medios de transporte e venda, serán remitidas pola Consellería de Sanidade e Servicios Sociais ó referido centro.
3. As técnicas analíticas realizaranse segundo os anexos I e II do presente decreto, e non poderán modificarse salvo a través do procedemento previsto na Directiva 91/492/CEE ou na normativa que en cada momento resulte de aplicación.
4. Os resultados das análises de acordo cos métodos establecidos no apartado anterior, realizados polo devandito centro terán plena validez nas actuacións levadas a cabo pola Consellería de Sanidade e Servicios Sociais.
Artigo 7º
1. A Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura comunicará á de Sanidade e Servicios Sociais diariamente os resultados das análises realizadas así como as medidas adoptadas en relación ás zonas de producción ou cultivo.
As ditas medidas serán igualmente comunicadas, na forma que regulamentariamente se determine, ás entidades asociativas legalmente constituídas, que representen o sector productor e comercializador.
2. Así mesmo notificarase á Consellería de Sanidade e Servicios Sociais a modificación das zonas de mostraxe no momento en que estas se produzan, e os controles realizados a nivel de fitoplacton cando se soliciten.
3. A Consellería de Sanidade e Servicios Sociais remitirá ó Ministerio de Sanidade e Consumo os informes que legalmente procedan.
Artigo 8º
En función dos resultados das analíticas efectuadas pola Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, esta e a Consellería de Sanidade e Servicios Sociais, segundo as súas respectivas competencias, adoptarán as medidas oportunas, co fin de garantir que tódolos productos extraídos ou comercializados reúnan as condicións que se sinalan no artigo 1º do presente decreto.
Artigo 9º
1. As persoas físicas ou xurídicas que se dediquen á producción, transformación ou venda dos productos a que se fai referencia neste decreto, están obrigadas a coñecer e respecta-las medidas adoptadas en relación ás diferentes zonas de producción.
2. Os centros de expedición, depuración e establecementos de transformación serán responsables de que os productos por eles tratados ou elaborados cumpran os requisitos establecidos no artigo 1º do presente decreto.
3. As persoas físicas ou xurídicas que se dediquen á producción ou comercialización destes productos, deberán cubrir-los libros de control que, para os efectos do cumprimento do exposto neste decreto, se establezan regulamentariamente.
Artigo 10º
As infraccións do presente decreto serán sancionadas de acordo co establecido na Lei 14/1986, do 25 de abril, xeral de sanidade, Ley 12/1984, do 28 de decembro, do Estatuto galego do consumidor e usuario, Lei 6/1991, do 15 de maio, de infraccións en materia de protección de recursos marítimo-pesqueiros, Real decreto 1945/1983, do 22 de xuño, polo que se regulan as infraccións e sancións en materia de defensa do consumidor e da producción agroalimentaria, Decreto 157/1985, do 11 de xuño, polo que se regulan as infraccións e sancións en materia sanitaria e demais disposicións de xeral aplicación.
Disposición adicional
O actual laboratorio de biotoxinas de Vilagarcía dependente da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais e o Centro de Control do Medio Mariño dependente da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, intégranse nun único centro baixo a denominación Centro de Control da Calidade do Medio Mariño, dependente da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, con sede en Vilaxoán, ó que se transferirán os medios persoais, económicos e materiais daqueles.
No anexo III e IV do presente decreto relaciónanse, respectivamente, os medios económicos e materiais, así como o persoal laboral fixo do capítulo I, os postos de traballo correspondentes, e o persoal laboral temporal do capítulo VI, con expresión da súa categoría.
As consellerías de Sanidade e Servicios Sociais e de Pesca, Marisqueo e Acuicultura realizarán conxuntamente a proposta das adaptacións orzamentarias que garantan a plena efectividade do contido no presente decreto e da incorporación do persoal transferido do capítulo I, e os seus correspondentes postos, á relación de postos de traballo da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura.
Disposicións transitorias
Primeira.-O persoal dependente da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais, adscrito ó Servicio Galego de Saúde, que aparece relacionado no anexo IV do presente decreto e que preste os seus servicios no actual Laboratorio de Biotoxinas de Vilagarcía pasará a depender funcionalmente, o día de entrada en vigor do presente decreto, do Centro de Control da Calidade do Medio Mariño de Vilaxoán, dependente da Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura, sen prexuízo da data na que se produza a súa integración orgánica e orzamentaria na dita consellería.
Segunda.-En tanto no se desenvolva o presente decreto seguirán en vigor os libros de control sanitario establecidos nos anexos II e III do Decreto 328/1986, do 30 de outubro, da Xunta de Galicia, polo que se regula o control de biotoxinas en moluscos bivalvos.
Disposición derrogatoria
Quedan derrogados o Decreto 328/1986, polo que se regula o control de biotoxinas en moluscos bivalvos, sen prexuízo do disposto na disposición transitoria segunda, e o Decreto 390/1992, polo que se modifica parcialmente o Decreto 328/1986 e tódalas disposicións de igual ou inferior rango que se opoñan ó disposto no presente decreto.
Disposicións derradeiras
Primeira.-Calquera modificación do presente decreto se realizará a iniciativa conxunta da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais e a Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura.
Segunda.-Facúltanse as consellerías de Sanidade e Servicios Sociais e Pesca, Marisqueo e Acuicultura para dictaren, no ámbito das súas respectivas com
petencias, as disposicións necesarias para o desenvolvemento e execución deste decreto.
Terceira.-O presente decreto entrará en vigor o día seguinte ó da súa publicación no Diario Oficial de Galicia.
Santiago de Compostela, trinta e un de marzo de mil novecentos noventa e cinco.
Manuel Fraga Iribarne
Presidente
Dositeo Rodríguez Rodríguez
Conselleiro da Presidencia e Administración Pública
ANEXO I
Método do bioensaio para a determinación de biotoxina paralizante (P.S.P.) en moluscos bivalvos.
1. Principio. A biotoxina hidrosoluble paralizante (P.S.P.) extráese en quente, en medio ácido dunha maceración acuosa da vianda ou carne do molusco bivalvo, e posterior determinación desta usando o bioensaio do rato.
2. Material e aparellos:
2.1. Balanza análitica de precisión.
2.2. Balanza granataria ou balanza para pesar ratos.
2.3. Centrífuga analítica.
2.4. Homoxeneizador de mostras ou muíño de uso doméstico.
2.5. Placa calefactora equipada con axitación magnética e axitadores magnéticos.
2.6. Matraces aforados de 200 ml.
2.7. Vasos de precipitados Pyrex de 400 ml, 600 ml e 1 l.
2.8. Funís de filtración de aproximadamente 17 mm de diámetro ou un coador de material polimérico ou de aceiro inóxidable.
2.9. pHmetro dixital.
2.10. Papel indicador de pH.
2.11. Cronómetros.
2.12. Reloxos avisadores.
2.13. Tubos de centrífuga de 10 ou 15 ml de capacidade.
2.14. Xiringa de 1,2 ou 3 ml, con agulla de calibre 25 e lonxitude 5/8 polgadas.
2.15. Gaiolas de animais.
2.16. Papel de filtro.
2.17. Coitelos para abrir moluscos.
2.18. Material de vidro de uso corrente no laboratorio.
3. Reactivos:
3.1. Ácido clorhídrico concentrado e diluído: 12N, 5N e 0,18N.
3.2. Sodio hidróxido: NaOH 50% e 1N.
3.3. Toxina paralizante (P.S.P.) padrón de alta pureza. A partir dela preparar unha disolución acuosa padrón que conteña 100 mg P.S.P./ml.
4. Procedemento:
4.1. Preparación da mostra:
Limpar externamente o molusco con auga limpa. Con axuda dun coitelo abri-los moluscos seccionando os músculos aductores e lava-lo contido das cunchas (vianda ou carne), con suficinte cantidade de auga, para eliminar tódalas materias estrañas que poida conter. Separa-la carne das cunchas apartando os músculos e tecidos que estean en contacto con ela. Non usa-la calor nin anestésicos para abri-los moluscos e non cortar nin dana-lo seu corpo. (Regular aqueles moluscos que no momento do ensaio non estean vivos). A vianda ou carne deposítase nun funil de filtración ó que previamente se lle coloca papel de filtro ou nun coador (2.8) con obxecto de separa-la maior cantidade de auga posible. Posteriormente, colócase a carne ou vianda en papel de filtro e déixase secar durante uns minutos.
Coa axuda dun homoxeneizador ou muíño (2.4), tritúranse uns 250 g da vianda de moluscos ata conseguir unha pasta o máis fina e homoxénea posible.
4.2. Extracción da toxina paralizante (P.S.P.):
Pesar un vaso de precipitados de 600 ml ou 1l e anota-la tara. Engadir exactamente 100 g de carne de molusco triturada, tal como se describiu no punto 4.1. Engadir 100 ml de ClH 0,18N e coa axuda danha vareta ou un axitador magnético, misturar ata que quede empapada toda a carne do molusco co ácido e se obteña unha maceración o máis homoxénea posible.
Axusta-lo pH a 3,3 (o rango debe estar comprendido entre 3,0 e 3,5). Para isto engadir NaOH 0,1N gota a gota con axitación continua. Nunca sobrepasar un pH superior a 4, pois destrúese a saxitoxina (P.S.P.); se fose necesario diminuí-lo pH, engadir con continua axitación ClH 5N.
Quenta-la mistura con axitación ata que empece a ferver usando unha placa calefactora e deixar que ferva durante cinco minutos evitando a formación de escamas. Arrefriar ata a temperatura ambiente; transferi-la mistura para un matraz aforado de 200 ml, e completa-lo volume para compensa-la perda de líquido durante a ebulición, de tal maneira que o pH final sexa 3,3 (pH = 3,0-3,5) usando ClH 0,1N; axitar e homoxeneizar. Deixar en repouso ata pousaren as partes sólidas e quedar translúcido o sobrenadante.
Se fose necesario, centrifugar a 3.000 rpm. durante cinco minutos o líquido sobrenadante. Se o centrifugado non estivese totalmente límpido, filtrar a través dun papel de filtro, recollendo o filtrado para efectua-la proba do bioensaio do rato.
4.3. Proba do bioensaio do rato:
Os pesos dos ratos deben ser de 20g± 1 g. Cun poso maior ou menor tamén se poden utilizar; sen
embargo, non deben utilizarse ratos con peso menor de 17 e maior de 25 g.
Débense empregar, como mínimo, tres ratos por mostra para determina-la media do tempo de morte. Non usar nunca un só rato para o ensaio (só se utilizará un para a determinación inicial do tempo de morte).
Inocular a cada rato por vía intraperitoneal 1 ml do líquido sobrenadante do extracto da mostra centrifugada. Anota-lo tempo de inoculación (para isto usar un cronómetro que poida medir segundos e décimas de segundos). Considérase o rato morto no momento en que se produce o derradeiro movemento respiratorio.
Se o tempo de morte do rato inoculado é menor de cinco minutos, dilúese a mostra con ClH 0,1N (usar dilucións 1:5; 1:10; etc.), para conseguir que o tempo de morte estea comprendido entre 5 e 7 minutos. Cando sexa necesario facer estas dilucións é preciso axusta-lo pH a 3,3.
Se o rato sobrevive despois de que decorresen 20 minutos, darase a proba por negativa, e indicarase tempo de non morte (T.N.M.) > 20 minutos.
5. Cálculos
Calcula-la media do tempo de morte do rato das tres probas realizadas (desbotar aqueles que T.N.M.>20 minutos).
Facendo uso da táboa de Sommers calcular número de unidades rato (U.R.). Se o peso dos ratos fose superior a 21 g ou inferior a 19 gr, facer uso da táboa de corrección de pesos, e calcula-lo factor de corrección de peso (f.c.).
Multiplícanse as unidades rato (U.R.) correspondentes ó tempo de morte calculado mediante a táboa de Sommers polo factor de corrección de peso (f.c.) para obte-las unidades de rato corrixidas (U.R.C.). Unha vez obtidas as U.R.C.s para tódolos ratos na proba de grupo, determínase a media U.R.C. para o grupo. Convértense as U.R.C.s, en mg de biotoxina P.S.P. por 100 g mediante a fórmula seguinte:
mg P.S.P./100 g de vianda de molusco = (U.R.C. en ug/ml x CF x factor de dilución x 200), sendo:
CF = Factor de conversión a microgramos de toxina equivalente a unha unidade rato, U .R.C .s = U.R. (táboa de Sommers) f.c. (factor de corrección de peso).
mg P.S.P./100 g = U.R.C. x CF x factor de dilución x 200
O valor final exprésase en microgramos de toxina por 100 g de vianda de molusco (ug/100 g) e considéranse como potencialmente perigosos aqueles moluscos que conteñan máis de 80 mg P.S.P./100 g de vianda.
Considérase tempo de non morte (T.N.M. de supervivencia do rato) cando este é superior a 20 minutos ou o que é equivalente inferior a 0,96 U.R.
Defínese unha unidade rato como a cantidade de toxina contida en 1 ml do sobrenadante que mata un rato en 15 minutos, e é aproximadamente igual a 0,2 mg de saxitoxina (P.S.P.).
6. Cálculo do factor de conversión (C.F.)
Procédese da seguinte maneira:
Dilui-la disolución padrón internacional (3.3) que contén 100 Mg/ml ó 1% en auga destilada, para conseguir unha disolución de 1 Mg/ml (esta disolución pódese manter en neveira máis de un mes sen perda de actividade).
A partir dela, realízanse as seguintes dilucións:
Con cada unha destas disolucións anteriormente preparadas inxéctase 1 ml por vía intraperitoneal a grupos de 10 ratos para coñecer aquelas dilucións que producen un tempo de morte de 5 a 7 minutos.
Calcúlase a media do tempo de morte para o grupo de dez ratos que morren entre 5 e 7 minutos, e determínanse as U.R. co uso da táboa de Sommers.
Para calcula-lo factor de conversión (C.F.), divídese a cantidade de mg P.S.P./ml da dilución elixida polo número de unidades de rato (U.R.) achadas na táboa de Sommer. O valor de C.F., por tanto, corresponde ós mg de toxina equivalente a unha unidade rato. A determinación do valor C.F. débese
facer periodicamente (pódese considerar idóneo unha vez por semana).
7. Referencias.
7.1. A.O.A.C. Official Methods os Analysis (1984. Paralytic Shellfish Poison. Biological Method, 18.086-18.092.
ANEXO II
Investigación de enterotoxina (D.S.P.) en moluscos bivalvos usando o método do bioensaio.
1. Principio: As biotoxinas liposolubles (D.S.P.) extráense en medio orgánico (mediante acetona) dun homoxeneizado da vianda do molusco ou do hepatopáncreas do mesmo, e posterior investigación desta usando o bioensaio do rato.
2. Material e aparellos:
2.1. Balanza analítica de precisión de décimas de miligramo.
2.2. Balanza granataria ou balanza para pesar ratos.
2.3. Centrífuga analítica.
2.4. Homoxeneizador de mostra ou muíño de uso doméstico.
2.5. Bomba de baleiro ou rotavapor (a bomba de baleiro debe ser de material de cobre, debido a que se vai extraer acetona).
2.ó. Funís de filtración ou un coador de material polimérico ou de aceiro inoxidable.
2.7. Baño María.
2.8. Funís de extracción de 25 ml. e kitasatos de 250 ml.
2.9. Tubos de centrífuga.
2.10. Xiringas de 1 ou 2 ml con agulla de calibre 25 e de lonxitude 5/8 polgadas.
2.11. Gaiolas de animais.
2.12. Papel de filtro.
2.13. Coitelos para abri-los moluscos.
2.14. Material de vidro de uso corrente no laboratorio.
3. Reactivos:
3.1. Acetona.
3.2. Disolución acuosa ó 1% de Tween 60.
4. Procedemento:
4.1. Preparación da mostra:
Limpar externamente o molusco con auga limpa. Con axuda dun coitelo abri-los moluscos seccionando os músculos aductores e lava-lo contido das cunchas (vianda ou carne), con suficiente cantidade de auga para eliminar tódalas materias estrañas que poida conter. Separa-la carne das cunchas apartando os músculos e tecidos que estean en contacto con ela. Non usa-la calor nin anestésicos para abri-los moluscos. (Refugar aqueles moluscos que no momento do ensaio non estean vivos).
Separa-lo hepatopáncreas do resto da vianda refugando esta. Os hepatopáncreas deposítense nun funil de filtración ó que previamente, se coloca papel de filtro ou nun coador (2.6), con obxecto de separa-la maior cantidade de auga. Posteriormente colócanse os hepatopáncreas nun papel de filtro e déixanse secar durante uns minutos.
Coa axuda dun homoxeneizador ou muíño (2.4) triturar uns 25 gramos de hepatopáncreas ata conseguir unha pasta o máis fina e homoxénea posible. Se non se parte do hepatopáncreas é necesario tomar 200 g da vianda ou carne do molusco.
4.2. Extracción da enterotoxina (D.S.P.).
Pesar, o máis exactamente posible, 10 g de hepatopáncreas triturado e homoxeneizado, tal como se describiu no punto 4.1.
Nun funil de extracción de 250 ml extráense os 10 gr de hepatopáncreas con tres porcións sucesivas de 50 ml de acetona cada unha, durante tres minutos a temperatura ambiente.
En cada unha das extraccións, déixase sedimenta-la fase sólida (hepatopáncreas), e recóllese toda a fracción acetónica que queda na parte superior (pódese facer usando unha pipeta). A fracción acetónica debe estar límpida; se fose necesario, filtraríase ou decantaríase novamente.
Recóllense as tres fraccións acetónicas e pásense a un kitasato de 250 ml, que se conecta á bomba de baleiro. O kitasato que contén a fracción acetónica sumérxese nun baño de auga que debe estar a unha temperatura que non sobrepase os 60º C. O extracto acetónico evapórase ata conseguir un mínimo de volume, usando unha bomba de baleiro específica para esta operación (tamén poderá utilizarse un rotavapor).
A fracción do extracto acetónico unha vez evaporado debe ser de 0,5 a 1 ml, extráese do kitasato engadíndolle a este unha disolución ó 1% en auga de Tween 60 (3.2). O volume final debe ser duns 2 ml.
4.3. Proba do bioensaio do rato.
Inxéctanse alícuotas de 0,5 a 1,0 ml da disolución anterior ou de disolucións diluídas destas anteriores por vía intraperitoneal a tres ratos machos que teñan un peso aproximado de 20 g. Os ratos obsérvanse durante un espacio de 24 horas.
5. Toxicidade.
Defínese a unidade rato (U.R.) como a dose mínima que se necesita para matar un rato nun período de tempo establecido.
A toxicidade exprésase en UR/gramo do hepatopáncreas.
Datos epidemiolóxicos en biotoxina entérica de mexillóns (D.S.P.) indican que cantidades tan pequenas como 12 U.R. da biotoxinas D.S.P. son suficientes para provocarlle ó ser humano unha intoxicación de carácter leve (diarreas, vómitos, náuseas, dores abdominais ...).
Se se produce a morte de polo menos dous dos tres ratos antes de 12 horas, indicará a presencia de enterotoxina (D.S.P.) en niveis considerados como perigosos e que poden provocar un risco para a saúde pública.
6. Referencias.
6.1. T. Yasumoto; Y. Oshima e M. Yamaguchi. Occurrence of new type of toxic Shellfish in Japan and chemical properties of the toxin, in developments in marine biology (Editorial D.L. Taylor e H.M. Seliger), Vol.1, páx.395-398. Elsevier. New York (1979).
ANEXO III
Medios económicos e materiais orzados para o ano 1995
A) Capítulo I.-Aplicación 36.97.2020.130.00: 4.754.765
B) Capítulo II: 4.000.000.
Aplicación 11.01.313A.230.
Aplicación 11.01.313A.222.00
Aplicación 11.01.313A.21.213
Aplicación 11.02.313A.22.220.00
Aplicación 11.01.313A.221.00
C) Capítulo VI.-Aplicación 50.01.2020.640.6: 33.917.635
1. Recursos materiais: ratos, reactivos e funxible, outros materiais, etc.: 12.250.000
2. Persoal: 21.667.635
Total orzado: 42.672.400
D) Relación de material que se transfire:
-Arcóns conxeladores.
-Balanza analítica.
-Balanza granataria.
-Baño de limpeza por ultrasóns.
-Bomba de gradientes de baixa presión.
-Botellas hidrográficas.
-Centrífuga.
-Centrífuga para plancto.
-Cromatógrafo de gases.
-2 liñas de cromatografía líquida.
-Detector de fuorescencia.
-Espectrofotómetro UV-Vis
-Fotocopiadora.
-Lavalousa.
-Ordenador con dúas impresoras.
-Phmetro.
-Purificadores da auga.
-Rotavapor.
ANEXO IV
Persoal da Consellería de Sanidade e Servicios Sociais adscrito ó Sergas que se transfire á Consellería de Pesca, Marisqueo e Acuicultura.
CONSELLERÍA DE ECONOMÍA E FACEMDA
